het boek Job

-klipgeit- Stel jij vast wanneer de klipgeiten werpen en de reeën kalven? Als jij de maanden van hun dracht hebt afgeteld en het moment van baren bepaald... dán zakken ze door hun poten, beginnen te persen en stoten hun jong naar buiten, ja? En dan wordt het sterk en groot, loopt weg het veld in en komt niet meer terug, ja? Wie heeft de wilde ezel losgelaten, zijn boeien verbroken? Ik gaf hem de woestijn tot stal, de steppe tot verblijfplaats. Hij heeft maling aan de schreeuwers van de stad hij hoort naar geen tierende drijvers! Het bergland is zijn wei daar snuffelt hij naar alles wat groen is. De oeros   [sinds 1627 uitgestorven ] is hij bereid voor jou te werken? En slaapt hij 's nachts in jouw stal? Houd je hem in de strengen om voren te trekken? En loopt hij achter je aan de dalgrond te ploegen? Durf je op zijn grote kracht te vertrouwen? En hem het werk te laten doen? Ben je er zeker van, dat hij jouw oogst op de dorsvloer bijeenbrengt? Opgewekt klapt de struisvogel met haar ...

-Gods antwoord uit de wervelwind (William Blake)- Elihu bleef maar aan het woord... Toen begon Jahwe in storm en wind tot Job te spreken: Wie waagt het daar met woordenkraam Mijn Bestel te verdoezelen? Weer je als een man, want Ik ga je vragen stellen. En jij geeft bescheid . Waar was jij toen Ik de aarde begon te bouwen? Spreek op als je zoveel weet. Wie stelde het bestek vast - jij weet dat toch - wie bepaalde de maten? Waarop werden haar zuilen afgezonken ? Wie plaatste de sokkels onder het eenstemmig gejuich van de morgensterren en het gejubel van alle zonen van God? Waar was jij toen de zee haar poorten beukte onstuimig los wilde breken uit de moederschoot toen Ik haar kleedde in wolken en hulde in windsels van morgenslierten toen Ik haar paal en perk stelde de poort vergrendelde en zei: tot hier en niet verder hier breken uw trotse golven? Heb jij ooit de morgen ontboden en hem opdracht gegeven om de aarde bij zijn einders te grijpen en de zondaars eraf te schudden? Rood wordt ...

-Elihu (William Blake)- De drie vrienden zagen af van elk verder gesprek met Job. Hij hield zichzelf toch voor onschuldig. Maar Elihu , zoon van Barakel van de familie Ram uit Buz ontstak in toorn. Toornig was hij op Job die meende tegenover God in zijn recht te staan. Toornig was hij op de drie vrienden die met al hun gepraat niet in staat waren gebleken Job van zijn schuld te overtuigen. Gedurende heel het gesprek had Elihu geduldig gezwegen omdat de anderen ouder waren. Nu de drie vrienden niets meer wisten te zeggen ontstak hij - zoals gezegd - in toorn. En Elihu, de zoon van Barakel uit Buz sprak als volgt: 32:2-6 "Welnu, in mijn bijzijn hebt u gezegd - ik hoor het u nog zeggen: 'Rein ben ik en zonder schuld, zuiver en zonder zonde maar God zoekt schijnargumenten om mij als zijn tegenstander te kunnen behandelen. Hij doopt mijn voeten in de kalk, bewaakt mijn gaan en staan.' Mijn antwoord is: U hebt het mis God is immers veel groter dan de mens. En dan: uw verwijt als...

Ik had mijn ogen de wacht aangezegd: niet meer naar meisjes kijken!  En wat is mijn lot van Godswege? Wat beschikt de Almachtige uit den hoge? Rampspoed voor de bozen - zegt men tegenslag voor allen die kwaad bedrijven. Maar Hij zíet toch hoe ik leef! Telt toch al mijn stappen! Liet ik mij ooit in met afgoden? Of was ik uit op zulk bedrog? Als God mij eerlijk weegt moet Hij weten wat ik waard ben. Als ik stappen zet naast de weg als mijn hart doet wat mijn ogen begeren als ik inderdaad vuile handen heb laat dan een ander eten wat ik heb gezaaid uitrukken wat ik heb geplant. Als mijn hart zich liet verleiden door een vrouw en ik zat te loeren aan de deur van mijn buurman laat dan mijn vrouw koren malen voor een ander laat anderen haar dan maar bezitten. Want zoiets is ontucht, een misdaad die voor de rechter dient gebracht een dodelijk vuur dat almaar verder vreet en al mijn bezittingen zou verslinden. Heb ik slaaf of slavin ooit hun recht onthouden als zij iets met mij hadden?...

-Bespotting van Christus (Caravaggio-school)- Maar nu nu word ik uitgelachen door jongeren wier vaders ik nog niet als herdershond zou willen. Niets is ermee aan te vangen! Ze missen alle energie, zijn het die niets presteren. Ze stropen de wildernis af naar eten scharrelen wat op in de lege woestijn plukken melde en wilde blaren en eten wortels van de brem. Ze worden uit de gemeenschap gestoten nagejouwd als dieven. In ruige wadi's huizen ze in grondholen of bergspelonken. Ze laten hun gebrul horen vanonder de struiken en hokken er bij elkaar, eerloos, naamloos weggejaagd uit hun land. -Bespotting van Christus (A.Carracci)- En diezelfden zingen nu spotliedjes, en roddelen over mij. Vol afschuw blijven ze op een afstand, of spuwen me zelfs in het gezicht. Tomeloos gaan ze op mij los, ongeremd vieren zij zich uit. In drommen staan ze plotseling naast me laten mij struikelen, banen een weg voor hun dodelijke aanval. Mijn pad breken ze op. Zij kiezen de zijde van mijn ongeluk mijn zij...

En Job ging verder: Wie geeft mij de tijd van vroeger terug de dagen dat God over mij waakte: Zijn Lamp scheen boven mijn hoofd Zijn Licht wees mij de weg door het duister. Was het maar als in mijn beste jaren toen de Allerhoogste thuis was in mijn tent de Almachtige met mij was en mijn kinderen om mij heen mijn voeten baadden in boter en balsem stromen olie vloeiden over mijn benen. Kwam ik de stadspoort uit mijn zetel innemen op het plein dan trokken de jongelui zich terug zo gauw ze me zagen de ouderen stonden vol eerbied op magistraten durfden niet meer te spreken en legden hun hand op de mond notabelen stonden stom hun tong kleefde aan hun gehemelte. Wie mij hoorde prees mijn woord wie mij zag verkondigde mijn lof want redder was ik van reddeloze armen helper van hulpeloze wezen. Die bijna waren bezweken, zegenden mijn optreden. Ontroostbare weduwen bracht ik weer tot blijdschap. Gerechtigheid was mijn kleed rechtvaardigheid mijn mantel en hoofddoek. Voor de blinde was ik zijn oge...